ισαν να ανταλλάσουν γράμματα όταν ο Τύλα επέστρεψε στην Αφρική. Φαινομενικά δεν τους ένωνε τίποτα, όμως, όταν άνοιξαν τις καρδιές τους εντόπισαν πολλά κοινά σημεία.Ο Τάσος «γνώρισε» στον Τύλα το Θεό, ο Τύλα αφοσιώθηκε σε Εκείνον και τελικά έχασε τη ζωή του…
Η παραπάνω ιστορία αληθινής φιλίας πέρασε από τη σφαίρα της φαντασίας ενός παιδιού στις σελίδες ενός βιβλίου.
Ο Τάσος Πετράκης, μαθητής της Β’ τάξης στο 1ο Γυμνάσιο Ηρακλείου είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Παιδικά Χριστούγεννα στον 21ο αιώνα».
Αφορμή για την έκδοση του βιβλίου στάθηκε ένας πανελλαδικός μαθητικός διαγωνισμός, στον οποίο πήρε μέρος το σχολείο του Τάσου.
Ο κάθε μαθητής κλήθηκε να γράψει μια ιστορία με θέμα τη μετανάστευση και το ρατσισμό. «Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές» ήταν το βιβλίο που οι μαθητές είχαν σαν πρότυπο για την ιστορία τους.
Ο Τάσος, επηρεασμένος από την υπόθεση του βιβλίου αλλά και τα όσα συμβαίνουν γύρω του, τους αλλοδαπούς συμμαθητές του και τους μετανάστες που βλέπει να ζουν ανάμεσά μας και σιγά- σιγά να γίνονται ένα με εμάς, αποφάσισε να γράψει μια ιστορία για τον Τύλα.
Ο Τύλα είναι ένας 15χρονος από τη Ρουάντα, ο οποίος έρχεται στην Κρήτη μέσω ενός προγράμματος της UNICEF.
Στο Ηράκλειο γνωρίζει τον Τάσο, με τον οποίο γίνονται φίλοι και αρχίζουν να αλληλογραφούν όταν ο Τύλα επιστρέφει στη γενέτειρά του. Ο Τάσος τον φέρνει σε επαφή με το Χριστιανισμό, μια θρησκεία που ασπάζεται η οικογένεια του Τύλα. Όμως, ο Τύλα, αφού γίνεται Ιεραπόστολος, χάνει τη ζωή του.
«Ο Τύλα είχε σκοτωθεί υπηρετώντας την Εκκλησία, ένα παιδί που πριν από έξι χρόνια δεν ήξερε καν τη λέξη αυτή», αναφέρει ο Τάσος, στο βιβλίο του. Στα παιδιά του κόσμου Ο Τάσος αφιερώνει το βιβλίο του σε όλα τα παιδιά του κόσμου.
Στο «μήνυμα ελπίδας» που στέλνει στο τέλος της ιστορίας του αναφέρει πως «πριν 2010 χρόνια, που γεννήθηκε ο Χριστός, ήταν ένας ξένος και μισημένος μετανάστης, ο οποίος σταυρώθηκε από τους ανθρώπους που τόσο αγάπησε. Ωστόσο, όλους τους συγχώρεσε.»
Στην εισαγωγή του βιβλίου του, αναφέρει πως «αγαπώ όλο τον κόσμο όπως ο Χριστός, αγαπώ όλους τους ανθρώπους και όλα τα παιδιά του κόσμου, της Αφρικής και της Ασίας. Όλους». Ο Τάσος έχει μάθει να ζει με τους μετανάστες, ανήκει στη γενιά εκείνη των Ελλήνων που γεννήθηκε και μεγάλωσε με τους αλλοδαπούς στη χώρα μας.
«Στο σχολείο μας, υπάρχουν πολλά παιδιά από άλλες χώρες, κυρίως από Αλβανία, Ρουμανία, Βουλγαρία. Οι καθηγητές προσπαθούν όλα τα παιδιά να είναι ίσα, όλοι είναι μια παρέα, παίζουν μαζί», αναφέρει. Παρατηρεί, ωστόσο, πως όταν ένα παιδί έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η προσαρμογή είναι δύσκολη διότι διαφέρει, δε γνωρίζει τη γλώσσα και δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τα υπόλοιπα παιδιά. Σιγά- σιγά, όμως, και όσο μένει στην Ελλάδα, αφομοιώνεται και γίνεται ένα με τη σχολική κοινότητα και την κοινωνία, γενικότερα. «Επειδή διαφέρουν στο χρώμα του δέρματος, τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά.
Σιγά- σιγά αναπτύσσονται φιλίες και γνωριμίες και βοηθάνε και οι δάσκαλοι που τηρούν τις ισορροπίες», περιγράφει. Μικρός συγγραφέας Ο Τάσος ξεκίνησε να γράφει από μικρή ηλικία, είχε, άλλωστε, ερεθίσματα από τον πατέρα του, κ. Ευάγγελο Πετράκη, θεολόγο, ο οποίος έχει εκδώσει τρία βιβλία.
«Είμαι μικρός ακόμη. Δεν είμαι συγγραφέας, αλλά θέλω να γίνω. Να εκφράζομαι. Να εκφράζω τις σκέψεις, τα συναισθήματά μου. Να τα μοιράζομαι με τους άλλους ανθρώπους, όλο τον κόσμο», αναφέρει, στην εισαγωγή του βιβλίου.
Αγαπημένοι του συγγραφείς είναι ο Ιούλιος Βερν και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Εκτός από τη συγγραφική, έχει ταλέντο και στη βυζαντινή μουσική.
Γνωρίζει τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης από την στιγμή που ήρθε στο Ηράκλειο και είναι ένα από τα παιδιά που συμμετέχουν στις δράσεις των νέων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής.
Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου